Warszawy nigdy za wiele… :-)

Troszkę znam Warszawę. Nie tak jak Pragę (co trochę dziwne, bo jednak czuję się o wiele bardziej Polką niż Czeszką!), wielokrotnie do niej zaglądałam i pokochałam ją szczerze. Już jakiś czas temu.

Uwielbiam naszą stolicę. Uwielbiam starówkę. Wiem, że 95% z tego, co widzę, nie jest „prawdziwe”, a odbudowane po ’45 roku. Ale mi to nie przeszkadza. Wiecie… na przestrzeni ostatniego stulecia w mieście doszło do kłębowiska uczuć i emocji. Dobrych i jak najgorszych. To wszystko sprawia, że w moim odczuciu, to miejsce ma swego rodzaju genius loci.

Genius loci to nic innego jak duch miejsca. Coś, co sprawia, że dane miejsce jest magiczne i jedyne w swoim rodzaju. Dobrze się w nim czujemy. Ze mną jest tak, że nawet gdy potem to miejsce jest jedynie w mojej głowie, to potrafię poczuć się tak samo, jakbym fizycznie w tym miejscu była.

Warszawa jest jednym z niewielu miejsc, które tak dobitnie we mnie trafiają. Moja skóra to czuje. Mój mózg. Moje serce.

Bo Warszawa jest jedna.

I jedyna w swoim rodzaju.

Wczoraj odwiedziłam Warszawę.

Jak zwykle poczułam ją bardzo mocno. W sercu przede wszystkim.

Może jakoś tak mnie nostalgia wciąga do swojego świata? Może historia jest dla mnie w dużym stopniu ważna? Ba! Na pewno. W wielu zakątkach wyobrażałam sobie co działo się tam 70-parę lat temu.

Serce krwawi. Ale też jest piekielnie dumne. Dumne z faktu, jak dzisiaj wygląda stolica.

 

Architektura. Nieodłączona dziedzina, z którą stykasz się zawsze i wszędzie!

Po zakończeniu wojny, odbudowa Warszawy była ogromnym przedsięwzięciem. Kluczowe, wg mnie, jest to, że Stare Miasto ma atmosferę sprzed wojny. To niesamowite, że nie stoją tam nigdzie w pobliżu modernistyczne bloczyska, które tak uwielbiano w czasach odbudowy stolicy. Wielkie szczęście nas spotkało, że tacy panowie jak Jan Zachwatowicz, Stanisław Lorentz, Stanisław Jankowski czy Jan Bogusławski zajęli się Warszawą. Naszą Warszawą.

I zamkiem. Plany na jego odbudowę były już w 1949 r., ale inwestycja była zbyt kosztowna. Ostatecznie restytuowano budynek w latach 70. Czym jest restytucja? Odtworzono zamek wbudowując we właściwe miejsca oryginalne części, detale, które przeżyły wojnę. Nie było to powszechne zjawisko. Zwykle burzono wszystko do cna i na to miejsce stawiano jakiś modernistyczny klocek.

Z zamkiem było inaczej. Zamek królewski to nasz symbol. Symbol Polski. Tutaj musiało być tak, jak wcześniej, jak przed wojną.

Do odbudowy zamku, jak i całej Warszawy, zaangażowali się wszyscy. Dla mnie to niesamowite. Czy dzisiaj stać byłoby nas na tak wielkie zjednoczenie? Moje serce wierzy, że tak.

Przechadzając się po uliczkach, stojąc przed zamkiem, wszystko to czuję. Czuję silną więź z tym miejscem, pomimo faktu, że przecież nie uczestniczyłam w walkach. Z tego co się orientuję, żadna osoba z bliskiej mi rodziny również nie partycypowała w warszawskich wydarzeniach (w wojnie, jak i odbudowie). Ale chyba po prostu… jakaś taka tożsamość narodowa się we mnie włącza będąc tam.

Czuję się dumna, że jestem Polką :)

Tak nostalgicznie mi wyszło. A tak naprawdę to ja tu bez smutku piszę!

 

Ale to nie wszystko.

Wczorajszy dzień to nie tylko spotkanie z Warszawą. To przede wszystkim spotkanie się z dwiema fantastycznymi kobietami. Obie mają w sobie ogromną pasję. O kim mowa?

> Ola – Thief of the World – pisze o Warszawie, o tym, co ostatnio pysznego zjadła i co przyrządziła – każdy jej post oglądam i z automatu czuję się głodna. To niesamowita skarbnica wiedzy gdzie i co zjeść w Warszawie :) Ostatnio zdaje relację z podróży na Mauritius – ah! :-)

> Ola – AleksandraKaliszan – podróżuje na dużą skalę. Gdzie ona nie była? :) Nowa Zelandia, Wyspa Wielkanocna, Nepal… Niezłe egzotyki… i mieszkała też w Czechach, co automatycznie mnie do niej zbliża! Bardzo mądra osoba, spokojna i opanowana (no przynajmniej na pierwszy rzut oka!).

Jeśli jeszcze ich nie poznaliście, to serdecznie polecam to nadrobić!

 

A Wam, dziewczyny, chciałam bardzo podziękować za spotkanie!!! Ola fantastycznie nas oprowadziła po warszawskiej starówce. Czekam na więcej jej postów dotyczących Warszawy.

Dziewczyny, jesteśmy w kontakcie! :-)