Na Strahovie byłam wielokrotnie. To miejsce ma swój niewątpliwy urok ze względu na wyśmienite położenie. To, jaka soczysta zieleń rozpościera się ze wzgórza, pokażę Wam w następnym wpisie. Dzisiaj jednak chcę Wam pokazać wnętrza bardzo słynnej biblioteki w klasztorze na Strahovie.
Co tu warto zobaczyć?
Główną pielgrzymką turystów są dwie sale biblioteczne: Sala Filozoficzna oraz Sala Teologiczna. Obie są od siebie bardzo różne, a dzieli je jedynie 20-metrowej długości łącznik zwany Gabinetem Osobliwości.
Miejsce jest nader turystyczne. Do żadnej z sal wstąpić nie możemy, zdjęcia robimy przy każdym z wejść. Często bywa tak, że musimy poczekać aż ktoś sobie zrobi zdjęcie i pójdzie, bo wejścia są wąskie.
Pierwsza w kolejności jest:
Sala Filozoficzna
- długość: 32 m
- szerokość: 10 m
- wysokość: 14 m (wow!)
Co tu jest?
- monumentalny plafon (sufit ozdobiony sztukaterią i malowidłem)
- wnętrze wykonane z drewna orzechowego
- ponad 42 tys. książek
Biblioteka na Strahovie, Sala Filozoficzna
Biblioteka na Strahovie, Sala Filozoficzna
Biblioteka na Strahovie, Sala Filozoficzna
Biblioteka na Strahovie, Sala Filozoficzna
Wychodzimy z przedsionka Sali Filozoficznej i idziemy Gabinetem Osobliwości. Nudy trochę… Kilkanaście gablot, a w nich książki. Dla amatorów.
Biblioteka na Strahovie, Gabinet Osobliwości
Jedyna rzecz, na którą zwróciłam uwagę, i która naprawdę była urocza, to książki wykonane całkowicie z drzew. Każda kniha zrobiona z innego drzewa, a w środku powkładane tegoż drzewa listki, kwiaty i korzenie. Mega! Ktoś miał pomysł!
Biblioteka na Strahovie, Gabinet Osobliwości, monografia gatunków drzew – super!
I na samym końcu:
Sala Teologiczna
Chyba najbardziej znana. Z niesamowicie bogatymi freskami i stiukami na suficie:
Biblioteka na Strahovie, Sala Teologiczna
Biblioteka na Strahovie, Sala Teologiczna
Ile kosztuje wstęp?
- bilet normalny: 100 Kč
- bilet ulgowy: 50 Kč (ale chyba tyczy się to tylko Czechów. Pokazałam legitymację ISIC i Euro26 – nie uznali)
- dzieci do lat 6: wstęp darmowy
- robienie zdjęć: 50 Kč – i tego bardzo pilnują, pani przykleja Wam naklejkę (najlepiej na czoło) i dzięki temu możecie focić.
- przy wejściu dostajemy karty informacyjne dotyczące miejsca w naszym języku (do oddania przy wyjściu)
Czy warto tam zajrzeć? Sami zdecydujcie. Mnie raz wystarczy. Typowo turystyczne miejsce. Patrząc na sale nie czułam kompletnie ducha miejsca. Pewnie było to spowodowane faktem, że ochroniarz tylko przyglądał mi się czy aby na pewno mam naklejkę upoważniającą mnie do robienia zdjęć. . .
Dominika Rau-Walczak
Z wykształcenia jestem architektem, prywatnie - miłośniczką Pragi i starej architektury. Lubię zwiedzać Czechy, napawać się klimatem Wielkiej Brytanii, zajadać się smakołykami w Grecji i mieszkać w Polsce. Od ponad 10 lat zakochana jestem w Pradze i to o niej głównie tutaj piszę.
You might also like
10 Comments
Świetny zbiór informacji o Pradze, rzetelny, konsekwentny i przejrzysty. Często tu zaglądałem przed czterodniowym wyjazdem do Pragi, a im częściej to robiłem, tym bardziej wiedziałem że chcę tam pojechać. Teraz już, po wizycie w tym cudownym zakątku na Ziemi wiem że tam wrócę i raczej na dłużej. Nie żałuję żadnej chwili, Zmęczenie kilkukilometrowymi, codziennymi przechadzkami od rana do zmroku ( i po też) jest nieważne. Wielu z opisanych przez Panią miejsc oczywiście nie zobaczyłem, za krótki czas na to… Ale odbiję sobie następnym razem. Zazdroszczę Prażanom miasta które nie przytłacza swą wielkością,, jest przyjazne w wielu aspektach. Prawie na każdym kroku można znaleźć tu spokojne miejsce gdzie można usiąść i odpocząć. Dobrze że Praga jest tylko 500km ode mnie :) Pozdrawiam!
Cześć Marcin!
Świetnie napisałeś: miasto, które nie przytłacza swą wielkością. Lepiej bym tego nie ujęła!
Cieszę się bardzo, że rady, które tu zamieszczam były dla Ciebie przydatne i tym bardziej cieszę się, że Praga spodobała Ci się na tyle, że chcesz do niej wrócić :-) Gwarantuję Ci, że zobaczysz wiele nowych rzeczy.
A zmęczenie jest zawsze. Gdy jadę do Pragi, to po powrocie musze odpocząć :D codziennie kilkanaście kilometrów, nóg nie czuję. Ale jest zadowolenie!
Też mam 500 km do Pragi! Jestem z Łodzi, a Ty?
Dominiko, obecnie mieszkam w Woli Krzysztoporskiej koło Piotrkowa Trybunalskiego, ale urodziłem się i kawał życia spędziłem w Gdyni. Praga jako cel podróży wyszła trochę spontanicznie,. Nie wiem czy pamiętasz utwór INXS – Never Tear Us Apart z pięknym teledyskiem nakręconym w Pradze w latach 80-tych,
Trochę on a przede wszystkim chęć oderwania się od monotonii i schematu sprawiły że postanowiliśmy z Żoną tam się wybrać. Korzystając z dobrodziejstw Internetu trafiłem na Twój blog którego lektura dodatkowo mnie zmotywowała :) Mając tak niewiele do przejechania sam się teraz zastanawiam dlaczego zrobiliśmy to tak późno. Jestem do tego stopnia Pragą zachwycony, że zacząłem nawet sobie wyobrażać możliwość przeprowadzki. Wiele zdarzeń w życiu zaczyna się od marzeń -zobaczymy….
Szok i niedowierzanie!! Znam doskonale tę piosenkę, ale nigdy nie widziałam teledysku. Zakochałam się! Jak fajnie popatrzeć na Pragę z tamtych lat. Widać, jak inaczej było: bardziej pusto, mniej komercyjnie, ciszej i spokojniej. Achhh :-)))
Ja coraz bliższa jestem myśli, by się choć na chwilę przenieść do Pragi, takie “małe” marzenie – pożyjemy zobaczymy. Widzę, że nie jestem odosobniona w tych myślach.
Piekna biblioteka. Nowojorska Morgan Library sie nie umywa do tej :)
To prawda, piękne wnętrza. Szkoda tylko, że można je oglądać zza sznurka przy drzwiach. Wiadomo, że to ze względów bezpieczeństwa, ale fajnie byłoby pochodzić po antresoli, poczuć bliżej tę atmosferę. Poprzyglądać się tym kolekcjom książek, drewnie, stiukom. Ach :) Rozmarzyłam się. Wyobraziłam sobie, że jestem w tej bibliotece sama. Jest cisza. Taka wręcz przeraźliwa. Ja i te wnętrza.
:D
A nowojorska Morgan Library z Twoich zdjęć wyglądała też przepięknie!!! Może kiedyś na żywo zobaczę :-)
Racja! Miec kogos znajomego, zeby udostepnil biblioteke tylko dla nas :))))
Marzy mi się kiedyś taka własna biblioteka, ale muszę przyznać, że nigdy w niej nie byłam. Kocham stare miejsca, a jak jeszcze mogę pozachwycać się ilością książek, to już niewiele więcej mi do szczęścia potrzeba. :)
Długo nie zapomnę tego miejsca. Dzięki sali filozoficznej przekonałem się, że orzech to najpiękniejszy rodzaj drewna… no i że Hogwart istnieje :P
Tak, drewno było imponujące!